Toygun ATİLLA yazdı
Meslek hayatımızda bize dokunan Feridun Büyükavcı, Uğur Cebeci, Celal Korkut, Bülent Ovacık, Orhan Can, Yaşar Gürsoy, Necdet Doğan, Necdet Açan’dan öğrendiğimiz unsurlarla ve temel gazetecilik kıymetleri ile harmanlandık.
HABER KUTSAL YORUM HÜRDÜR
“Haber kutsal, yorum hürdür”…
Öğrendiklerimizden biri buydu.
Bizler hakikat işçileriydik.
Görüşlerimiz, siyasi yönelimlerimiz, hakikatin önüne asla geçmezdi.
Bir olayın, hadisenin fotoğrafını, röntgenini çeker, öyküyü resmeder, hakikatı ortaya koyar, yorumu halka bırakırdık.
Öğrendiğimiz buydu. Yaptığımız da…
GAZETECİLİĞİN ÇÜRÜMESİNDE BAŞROL AK PARTİ’NİN
Çok net söyleyeyim.
AK Parti iktidarı Türkiye’de gazeteciliğin çürümesinde başrolü üstlendi.
Diyeceksiniz ki, “Türkiye’de fevkalâde bir gazetecilik vardı da, AK Parti mi tüm bunları bozdu?”
Elbette hiçbir şey şahane değildi.
Ancak gazetecilik hiç bu kadar makûs olmamıştı.
HEDEF NAMLUDA ELLER TETİKTE
FETÖ’nün de eforu ile 2008’den itibaren iktidar medyası besbelli olarak şekillenmeye başladı.
Gaye namluda, eller tetikteydi.
Gazeteciliğin geldiği durum buydu.
YANDAŞLAR VE CANDAŞLAR
Merkez medya uzun mühlet bu “yandaş” “kötücül” ve “pusucu” gazeteciliğe ve lisana direnmeye çalıştı.
Beyhude…
Aykırısı, benzerini oluşturdu.
Yandaşların karşısında artık candaşlar vardı.
Hakikat unutuldu, merkez medya yok oldu, habercilik rafa kalktı…
AMİGO GAZETECİLİK
Aslında birbirlerini eleştirenler aslında kendilerini eleştiyordu.
Birbirlerine ayna tutuyorlardı.
Halkın haber alma hakkı yavaş yavaş yerini propantist, aktivist bir lisana bıraktı.
Gazeteciler amigo, halk arenadaki seyirci oldu.
Toplumsal medya ile birlikte taraftarlar ve amigolar çoğaldı.
Evvelce kamu faydasına haber yapan gazeteciler, artık taraftar kitleleri için slogan üretenler haline geldi.
Candaş gazetecilik o denli bir hale geldi ki, seçim günü torunun yanağını latife maksatlı yavaşça tokatlayan Recep Tayyip Erdoğan’a, “Erdoğan bir çocuğu tokatladı” başlığı ile verdi.
Gerçek kararsız, manipülasyon muktedirdi.
TO BE OR NOT TO BE
Seçim sürecine girdiğimiz son 1 yılda bu süreç süratle ivme kazandı.
Artık kantarın ayarı güzelce kaçmıştı.
To be or not to be (Olmak ya da olmamak)
Meslek etiği unutuldukça var olma savaşları, mevzi alma süreçleri, siyasi parti amigoları türedi.
Yandaşları eleştiren candaşlar, yeni parti komiserleri oldu.
GAZETECİLİK RAFA KALKTI
Gerçek gazetecilik rafa kalktı. Herkes kendini memnun edecek haberlerin peşinden gitti.
Gerçeği yok sayma ismine…
Gerçeklikten uzaklaşmanın son adımı ise son seçim sonuçlarından sonra bariz bir hale geldi.
Etkisizleşen ve toplumun tamamını kapsayamayan gazetecilik, yalnızca kendi taraftarlarına asprin olmaktan öteye geçemedi.
HASAN TAHSİN’CİLİK OYNAYANLAR
Bu süreçte yandaş gazetecilerin sesleri eskiye nazaran çok çıkmadı. Süreci daha çok candaş diye tabir edilen kendilerini “muhalif” olarak isimlendiren gazeteciler domine etti.
Aktif olan, yaftalayan, “vur kır parçala bu maçı kazan” sloganları atan bu kere onlardı.
Bazıları ise kirli geçmişlerini, fırdöndü hayatlarını unuttuğumuzu sanarak Hasan Tahsin pozları takınıyorlardı.
Halbuki ne kendileri Hasan Tahsin, ne de karşılarındaki işgal kuvvetleriydi.
İKTİDAR MEDYASININ GİYOTİN SEHPALARI ÇIKABİLİR
Sakın sanmayın ki, iktidar yanlısı gazetecilerin sessizliği artık uslanmış olmalarından kaynaklıydı.
Asla…
Onlar bile iktidarın gidebileceğini birinci kere düşünmeye başlamış, kenardan kenardan tatlı su kurnazlığı içinde durumu yönetim ediyorlardı.
Cumhurbaşkanlığı 2. tıp seçimlerinin çabucak akabinde toprağa gömdükleri baltalarını, kenara bıraktıkları kamalarını çıkarmaları an problemidir…
Giyotin sehpalarını indirme, televizyonlarda adam asmaca oyunları ha başladı ha başlamak üzeredir…
CANDAŞ MEDYADA YAPRAK DÖKÜMÜ
Candaş medyada yaprak dökümü büyükten küçüğe gerçek başlarken, birbirleri ile olan çarpışmaları yandaşlarla olan kavgalarından daha keskin olacaktır.
Evvel kılıçları birbirlerine çekecek, yeni devirde ayakta kalma uğraşında “düşmanlarından” çok birbirlerine sert gireceklerdir.
Anlayacağınız medya savaşları yeni periyotta Haçlı savaşlarından çetin geçecek….
TÜRKİYE İÇİN SON ŞANS
Olması gerekene gelirsek…
Tabi tüm bundan sonra yazılacaklar kocaman bir ütopya …
Farkındayım.
Yolsuzlukları yazan, ihale oyunlarını kaleme alan, iktidar kalemleri hayal ediyorum.
Gazeteciliğin kamu faydasına yapıldığını bir kere olsun anımsamaları gerektiğini düşünüyorum.
Bunun Türkiye için son baht olduğu kanaatindeyim.
Demokrasinin olmazsa olmazının gerçek gazetecilik olduğunu düşünüyorum.
CANDAŞ KALEMLERİN ÖFKE NÖBETİ
Candaş kalemlerin, öfke nöbetlerinden kurtularak, berbat gazeteciliği taklit etmelerinden kurtulmalarını diliyorum.
Yalnızca hakikatın ve gerçek haberciliğin tüm aktivist telaffuzlardan, propogandalardan aktif olduğunu düşünüyorum.
Gerçekliğin, inandırıcılığın, yalnızca yanlışları değil yapılan doğruları da yazdığınızda oluşabileceğini düşünüyorum.
Barış Pehlivan’ların, BarışTerkoğlu’nun yazdığı gerçeklerin amigo gazetecilik söylemleleri ortasında kaybolmamasını, holiganist bir ortamın dışına taşıp kamuoyuna mal olmasını diliyorum.
Nefret lisanından uzak, aktivist, siyasetçi, kanaat lideri değil de yalnızca hakikat çalışanı olduğumuzu unutmamız gerektiğini, düşünüyorum, istiyorum…
Çok şey istiyorum biliyorum…
Lakin tüm bunları yaşanabilir bir Türkiye ve mesleğim ismine istiyorum.
patronlardunyasi.com
