Cüneyt Arkın’ın 14 Nisan 2009 tarihinde kendi el yazısı ile kaleme aldığı vasiyetname, İstanbul Sulh Hukuk Mahkemesi’nde aileye açıklandı. Arkın’ın birinci evliliğini yaptığı Güler Mocan’dan dünyaya gelen kızı Filiz Cüreklibatır ise vasiyetnameye itiraz etti.
Sabah’tan Atakan Irmak’ın haberien nazaran Cüneyt Arkın’ın kendi el yazısıyla hazırladığı vasiyetname açıklandı. Arkın, Levent’teki gayrimenkulünü eşi ve iki erkek çocuğuna bırakınca, birinci eşinden dünyaya gelen kızı Filiz Cüreklibatır vasiyete itiraz etti.
MAHKEMEDE AÇIKLANDI
Yeşilçam’ın usta ismi Cüneyt Arkın, geçtiğimiz yıl 28 Haziran’da 84 yaşında vefat etmişti.
Arkın’ın 14 Nisan 2009 tarihinde kendi el yazısı ile kaleme aldığı vasiyetname, İstanbul Sulh Hukuk Mahkemesi’nde aileye açıklandı.
İLK EŞİ GÜLER MOCAN’DI
Cüneyt Arkın’ın hazırladığı vasiyetnameye nazaran Beşiktaş Levent’teki gayrimenkulü eşi Betül Cüreklibatır, oğulları Murat ve Kaan Polat Cüreklibatır’a paylaştırıldı.
Arkın’ın birinci evliliğini yaptığı Güler Mocan’dan dünyaya gelen kızı Filiz Cüreklibatır ise vasiyetnameye itiraz etti.
Cüneyt Arkın’ın Güler Mocan ile 4 yıl süren evliliğinden olan kızı Filiz gözlerden uzak büyümüş hatta Cüneyt Arkın tarafından sır üzere saklanmıştı.
Birçok kişinin bilmediği Cüneyt Arkın’ın kızı Filiz Canlı 1966 yılında doğmuştur. Annesi Güler Mocan ve babası Cüneyt Arkın 1968’de boşandıktan sonra babası ile bir daha hiç görüşmemiştir. Filiz Canlı, yıllar sonra 11 yaşındaki kızı Defne’nin “Dedemle tanışmak istiyorum” açıklamasıyla gündeme gelmişti. Kızı ile hiç görüşmeyen Cüneyt Arkın’a kızı Filiz Canlı ve torunu sorulduğunda ‘Onları tanımıyorum’ demişti,
Asıl mesleği doktorluk olan Cüneyt Arkın, oyunculuğa başlamadan evvel birinci evliliğini meslektaş Güler Mocan ile yapmıştı.
Usta oyuncunun oysaki bu evlilikte 1966 yılında bir kızı oldu. Çift kızlarına Filiz ismini verirken, 2 yıl sonra boşandı.
Cüneyt Arkın’ın, birinci evliliğini yaptığı Güler Mocan’dan olan kızı Filiz Canlı’ya, yıllar evvel yazdığı mektup ise yine gündeme geldi. Arkın, kızına bu türlü seslenmişti…
Canım yavrum Filiz’im. Sana bunları yazmamın bir sebebi var. Bugün 10 Mart 1968, Kurban Bayramı’nın birinci günü. Bugün yeniden annen seni bana göstermedi.
Telefonları yüzüme kapatıyor, mektuplarımı okumuyor. Senden ayrılalı iki ay oldu. Seni bin yıl görmemiş üzere özledim. Artık tatlı yüzün, yavaş yavaş hafızamdan siliniyor.
Göğsüme dokunan o küçücük elinin sıcaklığı azaldı. Günlerdir cehennemin dibindeymiş üzere acılar içindeyim. Bin sefer ismini fısıldadım.
Bin defa Allah’a dua ettim seni bana göstersin diye. Endişeler içinde sana geldim. Bana kapıyı açmayacaklarını bile bile.
Eve karı-koca iki dostumu gönderdim. Ben de köşede bekledim. Bayan gebeydi, yüzü çilli, şefkatli bir çocuk beklemenin memnunluğu içindeydi. Lakin benim kadar dehşet içindeydiler.
Teyzelerin onları kovmuş. Annen seni pencereden olsun görmeme razı olmamış. Sen teyzenin kucağındaymışsın, mavi dantelli bir elbisen varmış.
Tatlı tatlı gülüyormuşsun. Yaramazlık yapıp utanıyor sonra başını saklıyormuşsun. Bir babadan çocuğunu hangi kuvvet ayırır. Buna hangi yürek razı olur?
Hangi kötülük bu türlü bir sevgiyi yener? Bütün hislerim ölmüş üzereydi dönerken.
Dünyanın bütün kurşunları yüreğime sıkılmış üzereydi. Bir annenin katılığını, duygusuzluğunu, gaddarlığını neyle izah edecektim. Annenin son iki yıldır bana gösterdiği vahim sahnelerde kendisinden çok teyzem Gül’ün ve etrafının hissesi vardı.
Mahkeme haberlerinde çıkan fotoğraflarında şaşkın, biraz öç almışlığın rahat tebessümündeki acıyı tekrar fakat ben çözebilirim. Çocuğum bunlar bizim yazımız, yazgımız.
Ama anne bir elini uzatsa kurtulacaktım. Evet, yavrum acı çekiyordum ve yalnızdım.
Annenin bende güç bildiği, kıskandığı her şey, şöhretim ve param beni dünyada yalnız bırakmıştı.
Çünkü suçlarımda, zaaflarımda samimi idim. Hatalıydım lakin düzmece değil, içten pazarlıklı değil, cimri değil.
Annenle ortamızda büyük bir ayrılık da Türk sinemasını asla önemsememesinden ileri geliyordu. Ona nazaran yaptığım bütün iş kolay ve aşağılayıcı bir şeydi. Teyzelerin de birebir şeyi düşünüyorlardı.
Görüyorsun yavrum, anneni kazanmak, işimi kazanmak anneni kaybettiriyordu bana. Yapayalnızdım, tekrar de anneni delice seviyor ve dayanıyordum. Annen dışarıda vazife almak istiyordu. Kırklareli’ne tayini çıktı. ‘Kendime itimadım gelir, oyalanırım’ diyordu. Gerçek söylemediğini biliyordum. Gitmek istemiyordu fakat gitmem gerekiyor diye dayatıyordu.
Neden gittiğini ve neden gittiğini kesin olarak bilmiyordu. Ancak o günler ölümüme bile razı olacak kadar bezgindim, tükenmiştim. Yokluğunun acısını iki gün sonra duydum ancak artık çok geçti. Bana dön diye yalvarmam lazımdı fakat yapamadım.
Bunları sen de bileceksin ve anneni asla affetmeyeceksin. Annen benimle savaşıp beni rezil etmeyi kendine misyon bilmişti. Bense hala birleşmeyi ve makûs bahtımıza karşı gelmeyi teklif ediyordum.
Sanki o benimle doğdu, benimle ölecek. Ah çocuğum! Nedir bu iğrençlikler, sessizce sevmek ve bağışlamak varken. Ben hatalarımı ve onun cürümlerini bilerek geleceğe inançla, erkekçe, dostça, arkadaşça, insanca, yiğitçe, bakarak yalnız onu seviyorum.
Yalnız onun yarattığı ve yapayalnız bırakmak istediği sevgiyi kurtarmaya çalışıyorum. O ise sevgiyi bağılı kalmayı küçük gördü ve artık benden daha yalnız.
